استعمال شرعیاستعمال شرعی استعمال لفظ توسط شارع در معنایی متفاوت از معنای لغوی و عرفی است. ۱ - تعریفبه کارگیری الفاظ از سوی شارع به قصد افاده معنای خاص در ذهن مخاطبان را استعمال شرعی می‌گویند؛ به بیان دیگر، به استعمال‌هایی که در لسان شارع (به لحاظ شارع بودنش) صورت می‌گیرد، استعمال شرعی می‌گویند، مانند: استعمال لفظ « صلاة » و اراده عبادت خاص. ۲ - نکتههر گاه شارع لفظی را در معنایی استعمال کند و برای مکلف تردید به وجود آید که آیا معنای شرعی ( حقیقت شرعیه ) را اراده کرده یا معنای عرفی را، ابتدا آن را بر معنای شرعی حمل می‌کند و اگر چنین حملی ممکن نبود، آن را بر حقیقت عرفی حمل می‌نماید و اگر آن هم ممکن نبود، بر معنای لغوی حمل می‌کند. [۱]
اسنوی، عبد الرحیم بن حسن، التمهید فی تخریج الفروع علی الاصول، ص۲۲۸.
[۲]
اسنوی، عبد الرحیم بن حسن، التمهید فی تخریج الفروع علی الاصول، ص۲۳۰.
۳ - عناوین مرتبطحقیقت شرعی. ۴ - پانویس
۵ - منبعفرهنگنامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۱۸۳، برگرفته از مقاله «استعمال شرعی». رده‌های این صفحه : استعمال الفاظ
|